Patrick Wijdenes: ‘Kwaliteit is het uitsluiten van toeval’

De vogel in de kooi beseft dat hij de capaciteiten heeft om te vliegen, net als zijn soortgenoten buiten de kooi. Maar zodra hij in de kooi probeert te vliegen, botst hij vroeg of laat tegen de tralies. Het gevolg is dat hij kiest niet meer te vliegen. De kooi belemmert hem om echt een vogel te zijn.

Een groot deel van mijn jeugd voelde ik me gevangen door mijn probleem. Om me heen zag ik iedereen vrijuit spreken, de woorden en zinnen kiezend die bij hen opkwamen. Vaak kon ik zeggen wat ik wilde, maar net zo vaak lukte dat niet. Bij het spreken botste ik vroeg of laat tegen de tralies en kon ik me niet uitdrukken zoals ik wilde. Het gevolg was dat velen een verkeerd beeld van mij kregen. Soms moest ik vreemde capriolen uithalen om mezelf duidelijk te maken. Dat varieerde van spreken met rare grimassen, totale blokkades, het rekken van letters, veelvuldig gebruik van vervangingswoorden, compleet acteren en uiteindelijk soms kiezen om maar helemaal niets te zeggen.

Ik voelde me vaak gevangen door mijn stotterprobleem…

Een tijdje terug vroeg een journalist of ik het met hem eens was dat mensen die stotteren minder bereiken in het leven vanwege hun stotteren. Ik weersprak dit volledig. De geschiedenis toont aan dat mensen met een stotterprobleem grote rollen kunnen vervullen, zoals koning van het Verenigd Koninkrijk, premier van Engeland, beroemde zangers of zangeressen, acteurs of actrices, advocaten en zelfs journalisten.

Had de journalist gevraagd of ik vond dat stotterende mensen veel meer moeite moeten doen om hun doelen te bereiken, dan had ik bevestigend geantwoord.

Spraakontwikkeling is een essentiële mijlpaal, en voor mij was dit vanaf het begin al moeilijker door mijn stotteren, wat het voor mij uitdagender maakte dan voor kinderen zonder dit probleem. Deze uitdaging zette zich voort tijdens mijn schooljaren: leren lezen, het houden van spreekbeurten, deelnemen aan groepsactiviteiten, vreemde talen leren, mondelinge toetsen, en uiteindelijk mondelinge examens. Bij al deze activiteiten is spraak noodzakelijk, en met een stotterprobleem vergt dit extra inspanning.

Als volwassene komen daar nog sollicitatiegesprekken, het professionele leven, relaties aangaan, het opvoeden van kinderen en het sociale leven bij. Ook hier is spraak essentieel en brengt een stotterprobleem extra uitdagingen met zich mee.

Stotterende mensen zijn niet veelvoorkomend in het dagelijks leven. Slechts één procent van de Nederlandse bevolking stottert, wat neerkomt op bijna 200.000 mensen op een bevolking van 18 miljoen. Dit is een relatief klein aantal. Maar dit deel van de bevolking draagt niet alleen de last van het probleem tijdens het spreken, maar ervaart ook een ander probleem.

Respect voor mensen met een stotterprobleem is vaak ver te zoeken. Een paar voorbeelden: In 1988 portretteerde acteur Michael Palin in de film “A Fish Called Wanda” een stotterend personage op een spottende manier, veel cabaretiers hebben met stotteren de lachers op hun hand gekregen, en recentelijk gebeurde dit ook in de Nederlandse film “Het Verlangen”.

Daarom ontbreekt het al sinds oudsher aan empathie voor mensen die stotteren. Kinderen ervaren al op jonge leeftijd grappen, spot en imitatie vanwege hun stotteren. In een samenleving met meer empathie zouden we juist enorm veel respect en waardering moeten hebben voor mensen die ondanks hun stotteren indrukwekkende posities bekleden en opleidingen volgen en afronden. Echter, de realiteit is anders.

Gevangen zijn door je probleem, je altijd een minderheid voelen, communicatief meer moeite moeten doen om doelen te bereiken en het gevoel hebben dat je probleem niet serieus wordt genomen door de samenleving, dat zijn de frustraties waarmee mensen die stotteren te maken hebben. Deze frustratie verergert als we bedenken dat mensen die stotteren vaak jarenlang zoeken naar hulp voor hun probleem en na vele therapieën nog steeds niet van het stotteren zijn verlost.

Ook ik heb jarenlang gezocht naar de sleutel om mijn kooi te openen, maar tevergeefs. Tot die zonnige lentedag in 1984!

De reis begon met tram 3 vanuit Amsterdam-Oost, samen met mijn moeder, richting het Roelof Hartplein in Amsterdam-Zuid. Eenmaal aangekomen op het Roelof Hartplein was het slechts een paar honderd meter lopen naar onze uiteindelijke bestemming: de Apollolaan. Amsterdam-Zuid was een deel van de stad waar ik, als jongen uit Oost, alleen kwam voor Ajax-wedstrijden in het Olympisch Stadion, in plaats van in De Meer. En zelfs dan nam ik altijd de route over de Stadionweg met mijn vader naar onze favoriete club.

Een van mijn eerste herinneringen aan die dag is hoe indrukwekkend mooi ik De Apollolaan vond. Het was een wereld van verschil met de straten in mijn eigen Dapperbuurt. De platanen en linden aan beide zijden van de straat gaven de straat een grandioze uitstraling. Het maakte diepe indruk op mij.

Toen we Apollolaan 50 bereikten, waren we aangekomen bij het Del Ferro Instituut, een centrum voor de behandeling van stotteren! We waren op dit adres terechtgekomen door toeval. Mijn ouders hadden van een jongen gehoord die ooit had gestotterd en wiens probleem volledig was verholpen nadat hij een cursus bij Len Del Ferro had gevolgd. Voor de zekerheid vroegen mijn ouders aan mijn laatste logopediste wat zij wist over Del Ferro. Zij bevestigde dat deze voormalige operazanger succesvol was in het helpen van mensen die stotteren. Gelukkig stond mevrouw Mens open voor de technieken van Del Ferro. Mocht het niets uithalen, dan konden we altijd terugkeren naar haar!

Mijn ouders verkregen informatie bij het Del Ferro Instituut en niet veel later woonden mijn moeder en ik een proefles bij om een indruk te krijgen van de cursus gegeven door Len Del Ferro.

Bij aankomst verwelkomde mevrouw José del Ferro ons en nodigde ons uit om te wachten met een kopje koffie voordat de les begon. Toen iedereen aanwezig was en plaats had genomen in de lesruimte, startte de les. Len Del Ferro, de docent, hadden we tot dat moment nog niet ontmoet. Maar toen…

Een man met een indrukwekkende aura en charisma betrad de kamer, stelde zich voor en startte meteen met de les. Mijn herinnering aan dat uur is dat Len Del Ferro optrad als een topentertainer, vol energie en diep overtuigd van zijn theorie, zijn les gaf met een boeiend Nederlands/Amerikaans accent, wat de les extra bijzonder maakte.

Wat mij volledig omver blies, was dat alle veertien cursisten regelmatig spraken door vragen van Len te beantwoorden en bepaalde spreekopdrachten uit te voeren zonder te stotteren. Dit had ik in zes jaar logopedie nooit meegemaakt. Mijn enthousiasme was direct gewekt!

Na de les, alsof ik uit een achtbaan stapte, bleven mijn moeder, ik, een ander meisje dat stotterde en haar moeder achter voor meer informatie van Len. De boodschap was helder. Len zou mijn stotterprobleem niet direct oplossen, maar mij de tools geven om zelf te gebruiken. Deze aanpak zou ervoor zorgen dat mijn middenrif, door de techniek van Len, een correcte beweging zou maken en uiteindelijk automatisch goed zou gaan functioneren, net zoals bij mensen die niet stotteren. Ik zou dus mijn eigen stotterprobleem oplossen! Ik was geen patiënt, maar meer een topsporter die hard aan zichzelf moest werken. De boodschap was duidelijk.

Na de les keek mijn moeder mij aan en zonder dat ik iets hoefde te zeggen, wist ik: dit moest ik doen! Ik schreef me in bij het Del Ferro Instituut, een keuze die tot op de dag van vandaag een van de beste uit mijn leven blijkt.

Thuis kwamen we onze buurvrouw tegen, die wist dat we naar het Del Ferro Instituut zouden gaan. Op haar vraag wat we ervan vonden, antwoordde mijn moeder dat het geweldig was en dat bij iemand als Len del Ferro de gedachte aan stotteren je niet eens zou passeren.

Destijds waren er alleen wekelijkse cursussen, wat resulteerde in lange wachtlijsten. Ik moest uiteindelijk nog een half jaar wachten…

Van eind 1984 tot 1985, gedurende ongeveer 9 maanden, volgde ik de cursus bij Del Ferro. Ik overwon niet alleen mijn stotteren, maar leerde ook veel over mezelf en het leven; lessen die later van onschatbare waarde bleken.

Toen ik eindelijk met de cursus kon beginnen, verbaasden een aantal dingen mij. Ten eerste waren de verschillende fasen, in totaal vier, makkelijk te begrijpen en toe te passen. Ten tweede bleken alle vier de spreektechnieken van Del Ferro een garantie voor stottervrij spreken. Het was simpelweg onmogelijk om te stotteren bij het toepassen van deze technieken!

Dit laatste was voor mij de doorslaggevende reden om de Del Ferro Methode bij elk woord en elke zin te gebruiken. Ik had een diepe afkeer van stotteren, dus toen ik wist dat ik het kon voorkomen, besloot ik met de Del Ferro techniek niet meer te stotteren of dit bij mezelf toe te staan.

Dit is waarschijnlijk het meest doorslaggevende aspect in de vraag of cursisten elke zin met de Del Ferro Methode gaan uitspreken en het stotteren achter zich laten. Om het gestelde doel te bereiken, moet een cursist vanaf het begin elke stotter met de techniek willen vermijden. De afkeer van stotteren moet zo intens zijn dat geen enkele stotter wordt getolereerd. Natuurlijk komt dit met een leercurve en, vooral aan het begin van de cursus, met foutieve keuzes, maar hiervoor had Len volledig begrip.

De drijvende motivatie voor cursisten om niet meer te stotteren, maar in plaats daarvan tijdelijk met de Del Ferro methode te spreken, is het onaangename gevoel dat stotteren geeft in bijzijn van anderen. Je voelt je altijd anders dan anderen op een fundamenteel vlak, namelijk spraak. Je bent je terdege bewust dat stotteren je anders doet lijken dan mensen die niet stotteren, denk aan de gezichtsgrimassen die vaak met stotteren gepaard gaan. En dan zijn er nog de reacties op het stotteren die ik al eerder noemde. Ik geloof dat de afkeer tegen stotteren bij een cursist aanwezig is als hij of zij zich bewust is van deze negatieve aspecten van stotteren, voor of tijdens de cursus.

Dit besef zal ertoe leiden dat de keuze niet meer valt op stotteren, maar op het voorkomen ervan met de techniek van Del Ferro.

Dit is cruciaal voor de vraag of cursisten elke zin met de Del Ferro Methode gaan uitspreken en zo van het stotteren afkomen. Een cursist moet vanaf het begin elke stotter willen voorkomen met de techniek. De weerzin tegen stotteren moet zo intens zijn dat geen enkele stotter geaccepteerd wordt. Dit vereist gewenning en leidt in het begin vaak tot fouten, maar Len had hier volledig begrip voor.

De drijfveer om niet meer te stotteren en kort met de Del Ferro methode tete spreken, is dat stotteren in bijzijn van anderen onaangenaam voelt. Je voelt je altijd anders, vooral op het gebied van iets essentieels als spraak. Je beseft dat stotteren je anders maakt dan mensen die vloeiend spreken, niet in de laatste plaats door de gezichtsgrimassen die ermee gepaard gaan. Plus de reacties op het stotteren die ik eerder noemde. Ik geloof dat aversie tegen stotteren aanwezig is bij een cursist die zich bewust is van deze negatieve aspecten.

Dit bewustzijn zorgt ervoor dat men kiest voor het voorkomen van stotteren met Del Ferro’s techniek.

Nogmaals, met de techniek stotterde ik niet, waardoor ik me bij de 99% van de samenleving voegde die vloeiend sprak. Dit gaf een geweldig gevoel. Met de techniek zag ik eruit als een niet-stotterend persoon tijdens het spreken, waardoor mensen niet vroegen waarom ik een techniek gebruikte. Iedereen die wist van de techniek of aan wie ik het uitlegde, behandelde me met respect en steunde me.

Persoonlijk had ik drie redenen om van het stotteren af te komen.

Ten eerste merkte ik verandering in mezelf. Volgens mijn ouders was ik een kind dat graag met anderen sprak zodra ik kon praten, ook al begon ik direct met stotteren. In het begin stoorde het stotteren me niet, maar naarmate ik ouder werd, werd het een groter probleem. Ik begon meer te stotteren en het stoorde me steeds meer, omdat ik de enige was die zijn verhaal niet kon vertellen zoals ik wilde, of het ging gepaard met hevig stotteren.

Zo herinner ik me dat ik in de vierde klas van de basisschool, nu groep zes, deelnam aan Engelse les buiten schooltijd, samen met veel klasgenoten en leerlingen van een andere klas. Ik moest het Engelse woord voor “elf”, “eleven”, zeggen en kon het niet… Het duurde wel een minuut. Mijn klas was gewend aan mij, maar ik vergeet nooit de verbazing en het gelach van de leerlingen uit de andere klas.

Het jongetje dat zo graag sprak, verloor alle plezier in het spreken. Ik paste mijn gedrag aan mijn stotterprobleem aan door trucjes te gebruiken. Zo bestelde ik jarenlang 7-up in de voetbalkantine, terwijl ik eigenlijk cassis wilde, en koos ik in het zwembad voor een broodje frikandel met alleen mayonaise omdat ik ‘ketchup’ niet kon uitspreken. Dit is wat stotteren inhoudt. Het gaat niet alleen om het niet kunnen uitspreken van letters en woorden. Mijn hele persoonlijkheid en gedrag veranderden.

Ik verlangde terug naar de echte Patrick!

Een tweede motivatie om met de Del Ferro methode te spreken, was een andere verandering in mijn persoonlijkheid door het stotteren. Als kind krijg je weleens ruzie, vaak om iets kleins zoals een knikker, wat soms escaleert. Tijdens ruzies in mijn jeugd werd ik nooit fysiek aangevallen. Kinderen raakten mij altijd op een andere, pijnlijke manier door mijn stotteren na te doen of krenkende opmerkingen te maken.

Een kind kan op twee manieren reageren: de betere reactie is weglopen en het negeren, of de begrijpelijke maar minder goede reactie is terugslaan.

Ik koos in mijn jeugd altijd voor de laatste optie. De verandering in mijn persoonlijkheid was dat ik opmerkingen over mijn stotteren meteen beantwoordde met agressie. Terwijl ik later in het leven juist helemaal niet agressief bleek te zijn.

Natuurlijk was er nog een derde reactie mogelijk, maar hier ligt juist het probleem. Vragen aan de ander om te stoppen met de kwetsende opmerkingen en imitaties zou alleen maar olie op het vuur gooien, want in mijn geval zou dat met nog meer stotteren gepaard gaan, dus nog meer kwetsende opmerkingen. Bovendien was ik tijdens een ruzie zo van streek dat ik helemaal niet meer kon spreken. Dus mezelf verbaal verdedigen was geen optie!

Er zijn twee momenten van machteloosheid die ik wil delen, waar ik allesbehalve trots op ben.

Toen ik elf was, besloot mijn veel sterkere buurjongen, die al anderhalf hoofd groter was en zich al moest scheren, mij te pesten om mijn stotteren. Ik wist dat ik het in een gevecht niet van hem zou winnen, dus vroeg ik het vriendje van mijn zus of hij nog een ijshockeystick had van zijn club. Hij had er een, gaf deze aan mij in de veronderstelling dat ik ermee zou spelen. Wat er vervolgens gebeurde, laat zich raden…

Tijdens een selectiewedstrijd moest ik het opnemen tegen het talent van onze voetbalclub. Als verdediger moest ik hem van scoren afhouden, wat me goed lukte. Zijn frustratie groeide en hij begon me de hele tweede helft uit te schelden voor stomme stotteraar. Een stem in mijn hoofd zei me niet te reageren, aangezien mijn spel hem al genoeg irriteerde, en dat slaan zeker een rode kaart zou betekenen. Ik wachtte tot na de wedstrijd…

Ik wilde de echte Patrick terug!

Een derde doorslaggevende factor om alles te geven met de Del Ferro techniek was dat, om een of andere reden, de succesvolle methode niet vergoed werd door het ziekenfonds, terwijl mijn zes jaar durende logopedie dat wel was. Dit was op een indirecte manier een motivatie voor mij om snel van het stotteren af te komen. Mijn ouders moesten de cursuskosten zelf betalen.

Mijn ouders gaven mij en mijn zus de best mogelijke opvoeding met veel liefde en niets was te veel gevraagd. Toch groeide het geld niet op hun rug.

Mijn moeder was huisvrouw en zorgde dat alles thuis op rolletjes liep, terwijl mijn vader elke dag vroeg op de steiger moest staan als stukadoor, in een periode midden jaren ’80 toen het niet goed ging in de bouw.

Ik was me er zeer van bewust dat mijn ouders het geld voor de Del Ferro cursus moesten ophoesten, en dat dit invloed had op de gezinsuitgaven en mogelijke extraatjes.

Ik zag de hele cursus als een geschenk van mijn ouders, een teken dat zij dit geld niet aan andere leuke dingen voor zichzelf of mijn zus konden besteden. Daarom was het cruciaal dat ik snel van mijn stotteren afkwam, in plaats van dat het een langdurig traject zou worden.

Eenmaal de Del Ferro techniek onder de knie, zette ik er volledig op in. Len Del Ferro moedigde mij aan om mezelf uit te dagen door op zoek te gaan naar spreeksituaties die ik lastig vond, en juist daar de techniek toe te passen.

Ik bezocht regelmatig drukke plaatsen zoals de bakkerij, elektronicawinkels, reisbureaus en stelde allerlei vragen op de Dappermarkt, om mezelf te pushen. Deze acties versterkten mijn strijd tegen het stotteren. Mijn middenrif, voorheen mijn vijand, werd een bondgenoot. Door het beheersen van mijn middenrif stotterde ik niet, wat mijn zelfvertrouwen keer op keer een boost gaf.

Door vloeiend te spreken in moeilijke situaties, nam ook psychologisch mijn onzekerheid af. Moeilijke situaties werden geen uitdaging meer, en ik overwon mijn onzekerheden.

Na negen maanden was ik van mijn stotteren af, geen jaren, maar maanden! Die negen maanden waren een transformatieperiode, vergelijkbaar met een zwangerschap. Ik voelde me herboren!

Dankzij de strijd tegen het stotteren met de Del Ferro techniek heb ik mezelf teruggevonden. Een Patrick die geniet van spreken, dialogen aangaat, en zijn ouders trots heeft gemaakt. Hun investering heeft me geholpen een groot probleem te overwinnen.

Het zou een lange lijst worden om alle voordelen van mijn vloeiend spreken op te sommen. Van mondelinge examens, studie, stages, sollicitaties tot sociale contacten en het opvoeden van mijn dochter, stotteren heeft me nooit in de weg gestaan. Mensen hebben de echte Patrick leren kennen.

Het toepassen van de Del Ferro technieken vergde aanvankelijk tijd. Anderen moesten even wachten tot ik iets kon zeggen. Vroeger vroeg ik al tijd van mensen door mijn stotteren, maar voor een korte periode vroeg ik tijd om níet te stotteren met Del Ferro methode. Nu hoeft niemand meer op mij te wachten.

Een bijzondere eigenschap van de Del Ferro methode die ik niet onvermeld kan laten, is dat gedurende de periode dat ik de Del Ferro methode gebruikte, mensen zelden vroegen waarom ik even pauzeerde voordat ik begon te spreken. Ik realiseerde me later dat het mensen niet opviel omdat ik vloeiend sprak en ook omdat mensen vaak opgaan in hun eigen gedachten en problemen. Dit betekent niet dat het hen niet interesseerde, maar het wekte niet bijzonder veel interesse op.

Soms vroegen mensen wel waarom ik een moment nam voor ik begon met spreken, en als ik uitlegde dat ik hiermee mijn stotterprobleem overwon, reageerden zij altijd begripvol en ondersteunend.

Met de Del Ferro methode viel alles op zijn plek, op een positieve manier!

Len Del Ferro gaf me het gereedschap, een sleutel, waarmee ik mijn kooi heb geopend. Sinds 1985 ben ik VRIJ!

Tien jaar verstreken in volledige vrijheid. Ik voltooide mijn opleidingen, vervulde mijn dienstplicht, solliciteerde voor werk, leerde veel mensen kennen met wie ik vriendschappen sloot, had af en toe een relatie, maar soms deed ik ook gewoon niets en keek bijvoorbeeld televisie…

Terugkijkend zijn er momenten die op dat moment misschien niet veel leken te betekenen, maar die je leven een drastische, en gelukkig positieve, wending geven.

Voor mij was zo’n moment, in mijn Del Ferro verhaal, het advies van die jongen aan mijn ouders om de Del Ferro methode te proberen.

Een ander moment was toen ik naar een televisieprogramma op RTL 4 keek, genaamd “Ooggetuige”, een documentaireserie die in dit geval de Del Ferro methode belichtte. Ik dacht dat dit voor mij niets nieuws zou brengen, omdat ik, als iemand die alle ins en outs van de Del Ferro methode kende, wel dacht alles al te weten.

Eén aspect van de Del Ferro methode wil ik niet onbesproken laten. Tijdens de periode dat ik de Del Ferro methode toepaste, vroegen mensen zelden waarom ik even wachtte voordat ik begon met spreken. Later besefte ik dat dit mensen niet opviel omdat ik vloeiend sprak en dat mensen vaak opgaan in hun eigen gedachten en problemen. Niet dat het hen niet interesseerde, maar het wekte niet veel interesse.

Soms vroegen mensen wel waarom ik even wachtte voordat ik een zin begon, en als ik uitlegde dat ik zo mijn stotterprobleem overwon, reageerden ze altijd begripvol en ondersteunend.

Met de Del Ferro methode viel alles op zijn plaats, op een positieve manier!

Ik zag de hele cursus als een cadeau van mijn ouders en besefte dat zij daardoor niet hun geld aan andere leuke dingen konden uitgeven. Daarom was het belangrijk dat ik snel van mijn stotteren afkwam.

Toen de Del Ferro methode duidelijk was, ging ik er vol voor. Len Del Ferro raadde mij aan om mezelf uit te dagen met spreeksituaties die ik lastig vond, om ook daar de techniek toe te passen.

Ik bezocht drukke plaatsen, zoals bakkerijen en elektronicawinkels, stelde overal vragen, en daagde mezelf uit. Dit was cruciaal in mijn strijd tegen stotteren. Mijn middenrif werd van een vijand een vriend. Door mijn middenrif te beheersen, stotterde ik niet en kreeg telkens een zelfvertrouwen boost.

Alles viel op zijn plaats met de Del Ferro methode. Ik kreeg van Len Del Ferro het gereedschap, een sleutel, waarmee ik mijn kooi opende. Sinds 1985 ben ik vrij.

Tien jaar verstreken in vrijheid. Ik voltooide opleidingen, vervulde mijn dienstplicht, solliciteerde, maakte vrienden, had relaties, maar soms deed ik gewoon niets. Terugkijkend zorgden sommige momenten voor een positieve wending in mijn leven, zoals het advies om de Del Ferro methode te volgen.

Een ander bepalend moment was het kijken naar “Ooggetuige” op RTL 4, een documentaire over de Del Ferro methode. Ondanks mijn kennis dacht ik niets nieuws te leren, maar ik was toch geïntrigeerd.

Len Del Ferro was in 1992 overleden, dus anderen gaven nu les. Tijdens “Ooggetuige” zag ik dat Ingrid del Ferro haar vaders werk voortzette en dat er naast wekelijkse ook tiendaagse cursussen waren. Dit triggerde mij.

Na “Ooggetuige” te hebben gezien, besloot ik zelf een cursus bij te wonen. Bij binnenkomst ontmoette ik Ingrid Del Ferro direct. Ze kende mij van mijn cursustijd.

Ingrid nodigde mij uit om mijn ervaringen te delen met een groep cursisten. Dit werd een inspirerende sessie waarbij mijn ervaringen als lesmateriaal dienden.

Ingrid stelde voor om als Del Ferro docent te komen werken. Ik omarmde deze kans, omdat ik veel aan de technieken had gehad. Ik moest leren hoe de tiendaagse cursus in elkaar zat.

Mijn taak werd het ontwikkelen van thema’s op basis van mijn ervaring met stotteren. Ik gebruikte sport als metafoor, omdat veel ervaringen tijdens de cursus daarmee te vergelijken zijn.

Één van de thema’s was cursisten bewust maken dat stotteren onnodig is. Dit baseerde ik op het feit dat stotteren niet voorkomt bij het toepassen van de Del Ferro methode en dat je een stotter altijd voelt aankomen, dus je kunt stoppen voordat je stottert.

Dit klinkt allemaal mooi, maar de praktische toepassing van de techniek is soms een uitdaging, zoals ik heb gemerkt.

De Del Ferro methode vereist een duidelijk regime: elke ochtend en avond drie ademhalingsoefeningen. Dit wordt vrij snel een routine voor een cursist.

Echter, met name aan het begin van de cursus kunnen cursisten verkeerde conclusies trekken over de Del Ferro-technieken. Ze passen de techniek soms niet toe omdat het tijd kost, de directheid en spontaniteit van het spreken lijkt te verminderen, en omdat het een andere spreekwijze is dan ze gewend zijn, wat ongemakkelijk kan voelen.

Kortom, de cursist maakt op dat moment de meningen van anderen belangrijker dan de techniek die hun stotterprobleem kan oplossen!

Hier komt een belangrijk leerpunt van Ingrid over de tiendaagse cursus naar voren. Op de eerste dag wordt een video-opname gemaakt van hoe de cursist spreekt aan het begin van de cursus, waarbij vaak hevig gestotterd wordt.

Na het tonen van deze opname vragen we de cursist om hun mening. Het is vaak zeer confronterend voor hen, en velen concluderen dat hun stotteren erger is dan ze dachten en dat ze zich ervoor schamen.

Ik ga er vervolgens diep op in door te stellen dat deze opname aantoont dat spreken met stotteren ook niet direct en spontaan is, dat het afwijkt van normaal spreken en dat stotteren schaamte veroorzaakt.

Mijn uiteindelijke boodschap is… Wat willen jullie? Blijven stotteren met alle negatieve gevolgen van dien, of een korte periode volgens de Del Ferro methode spreken, nu al genieten van het vloeiend spreken dat het oplevert, en als beloning voor al die vloeiende zinnen uiteindelijk het probleem volledig achter je laten! De keuze is aan jullie!

Naast het uitleggen van de Del Ferro technieken aan cursisten, functioneer ik ook als een soort mental coach die hen begeleidt op hun weg naar een stottervrij leven. Ik gebruik mijn eigen ervaringen om cursisten te laten zien dat het verstandig is om voor een korte periode de Del Ferro methode toe te passen, in de hoop dat ze hierdoor hun stotteren kunnen overwinnen.

Een veelgestelde vraag in de cursus is waarom de Del Ferro techniek bij elk woord en elke zin moet worden toegepast. Cursisten zien dit soms als overdreven en onnodig, vooral omdat ze op dat moment denken dat ze ook zonder de methode vloeiend kunnen spreken.

Het is dan mijn taak om uit te leggen waarom deze aanpak nodig is, hoe het hen helpt het stotteren te overwinnen, en waarom ik vind dat Len Del Ferro postuum een Nobelprijs voor de wetenschap verdient.

Al eeuwenlang vragen mensen zich af waarom iemand stottert tijdens het spreken, maar niet tijdens het zingen. Tot nu toe had niemand een duidelijk antwoord. Naar mijn mening heeft Len Del Ferro dit wel gevonden met zijn spreektechnieken.

Bij het zingen maakt iedereen een natuurlijke, goede beweging met het middenrif, wat zorgt voor een vloeiende stroom van lucht uit de longen tegen de stembanden die harmonieus bewegen; er is controle over het middenrif, en er wordt niet gestotterd.

De Del Ferro methode past dit principe toe op spreken. De technieken zorgen ervoor dat het middenrif ook tijdens het spreken vloeiend beweegt, waardoor lucht efficiënt uit de longen wordt geperst tegen de stembanden; er is controle over het middenrif, en er wordt niet gestotterd.

Bij het zingen is er nog iets anders: iemand, met of zonder stotterprobleem, ervaart geen onzekerheid voor letters, woorden, mensen, situaties of bepaalde emoties. Deze factoren beïnvloeden het vloeiend zingen niet.

De Del Ferro methode doet hetzelfde bij spreken. De technieken zorgen ervoor dat cursisten tijdens het spreken niet beïnvloed worden door negatieve factoren, omdat deze worden geëlimineerd of omdat cursisten er simpelweg niet mee bezig zijn.

Net als bij zingen, zou je een Feyenoord-fan met een stotterprobleem zonder problemen het Feyenoord-lied “Hand in hand kameraden” kunnen laten zingen in het midden van een volle Johan Cruijff ArenA voor de wedstrijd Ajax-Feyenoord. Ondanks dat deze persoon zich in een uitdagende situatie bevindt en waarschijnlijk erg nerveus is, zal hij niet stotteren.

Ik probeer cursisten bewust te maken van het belang van de constante toepassing van de techniek, maar de vraag blijft waarom dit bij elk woord en elke zin nodig is.

Het antwoord is relatief eenvoudig. Wanneer een cursist een spreektechniek leert waarmee het middenrif beheerst wordt, kan deze bewust bij elk woord en elke zin een vloeiende beweging van het middenrif maken. Deze spier went dan aan deze beweging en zal uiteindelijk automatisch vloeiend blijven bewegen bij elke uitspraak.

Bovendien is het geweldig dat het psychologische aspect van stotteren zichzelf oplost als bijproduct van het vloeiend spreken. Dat betekent dat als een cursist consequent en in elke situatie, tegenover iedereen en onder elke emotionele toestand vloeiend spreekt, hij of zij volledig de onzekerheid zal verliezen.

De analogie ligt voor de hand. We leren lopen, fietsen, zwemmen, typen, voetballen, enz., door onze spieren of spiergroepen steeds dezelfde instructies te geven. De spieren wennen hieraan en uiteindelijk beheersen we de vaardigheid. Maar gedurende dit proces moeten we voortdurend grenzen verleggen en onzekerheden overwinnen.

Cursisten moeten het volgende begrijpen…

Voor de cursus sprak een cursist soms stotterend en soms vloeiend. Iedereen met een stotterprobleem spreekt ook wel eens vloeiende zinnen uit. Deze vloeiende momenten waren echter toeval, geluk of het gebruik van trucjes, zonder controle over het middenrif.

Tijdens de cursus zal spreken constant vloeiend zijn. Dit is mogelijk als spreken gebaseerd wordt op de Del Ferro techniek: controle over het middenrif!

Wanneer een cursist spreekt zonder de Del Ferro methode, gebeurt dit zonder bewuste controle over het middenrif, dus volgens de oude manier van spreken. Dit betekent dat het middenrif niet bewust en opzettelijk wordt gebruikt voor een vloeiende beweging.

Een interessante conclusie is dat het niet zozeer van belang is of een zin vloeiend uitgesproken wordt, aangezien dit toevallig of gelukkig kan gebeuren. Belangrijker is dat elke zin en elk woord bewust en met wilskracht vloeiend wordt uitgesproken. Dit wordt consequent bereikt met de Del Ferro methode.

Ik leen een uitspraak van voormalig voetbaltrainer Louis van Gaal: “Kwaliteit is toeval uitsluiten.”

Naast het uitleggen van de Del Ferro methode omvat mijn rol veel meer. Ik help cursisten inzicht te krijgen in wat logisch is, voorzie ze van geruststellende argumenten, verdiep me in stotteren en de Del Ferro methode, ontwikkel thema’s, deel mijn successen en vergissingen, luister, draag mijn levensvisie over, functioneer als trainer en vooral als gids op de weg naar het oplossen van een groot probleem.

Wie kent een beroep dat zo veelzijdig is?

Al op jonge leeftijd leerde ik het belang van spraak kennen. Velen onderschatten dit essentiële aspect van het mens-zijn, omdat het zo vanzelfsprekend lijkt. Toch is spraak wat ons mens maakt. Net zoals vogels kunnen vliegen, kunnen mensen spreken. Ik ben ervan overtuigd dat spreken macht geeft. Als je daar verstandig mee omgaat – de geschiedenis heeft laten zien dat woorden zowel positief als negatief kunnen uitpakken – kun je er bergen mee verzetten en grootse doelen bereiken, zowel voor jezelf als voor anderen.

Ik geef les in het Nederlands, Duits en Engels. Het is fantastisch dat een groot deel van de wereld mij kan begrijpen en les van mij kan krijgen.

Ik voel me zeer bevoorrecht dit werk te mogen doen. Stotteren is een enorm probleem, zoals ik al heb beschreven. Mijn geluk was dat ik op jonge leeftijd dit probleem kon aanpakken. Er zijn echter duizenden cursisten die ik door de jaren heen les heb gegeven, die dit geluk niet hadden en jarenlang, soms tot ver in hun volwassenheid, met dit probleem hebben geleefd.

Wanneer een cursist spreekt zonder de Del Ferro-methode, gebeurt dit zonder controle, op de oude manier, waarbij het middenrif niet bewust en vloeiend wordt bewogen.

Een interessante conclusie is dat het niet zozeer gaat om of een zin vloeiend wordt uitgesproken – dit kan toevallig of gelukkig zijn – maar dat elke zin en elk woord bewust vloeiend moet worden uitgesproken. Dit gebeurt met de Del Ferro methode!

Deze aanpak doet denken aan een citaat van Louis van Gaal: “kwaliteit is toeval uitsluiten.” Dit is ook mijn kernactiviteit: logica uitleggen, geruststellende argumenten bieden, verdieping in stotteren en de Del Ferro methode, thema’s ontwikkelen, mijn successen en fouten delen, luisteren, mijn levensvisie delen, trainen en gidsen naar de oplossing van een groot probleem.

Veel mensen beseffen niet hoe cruciaal spraak is. Het wordt als vanzelfsprekend beschouwd, terwijl het ons menselijk maakt. Spreken geeft macht, en met een gezonde benadering kan het bergen verzetten en grote doelen bereiken.

Ik geef les in het Nederlands, Duits en Engels, wat betekent dat bijna de hele wereld mij kan begrijpen en van mij kan leren.

Dit werk is een zegen. Stotteren is een groot probleem. Veel cursisten hebben jarenlang met dit probleem geleefd. Zij hebben studies, relaties en sollicitaties gemeden, contact vermeden en hobby’s gekozen waarbij niet gesproken hoefde te worden.

Van deze mensen heb ik veel geleerd. Zij zijn de reden dat ik mij heb ontwikkeld tot de docent en persoon die ik nu ben. Hun ervaringen gebruik ik in mijn lessen en levensvisie.

Ik beschouw mezelf als een geluksvogel. Dat komt door de beslissingen die ik heb gemaakt en hoe ik naar dingen kijk. Wat ik uitstraal, krijg ik terug. Positiviteit, respect voor mezelf en liefde voor mezelf zijn essentieel.

Het overwinnen van stotteren heeft mijn leven positief veranderd. Vloeiend spreken, mooie opleidingen, een geweldige baan, een liefdevolle vrouw, een intelligente dochter en een perfecte relatie met mijn familie maken mij gelukkig.

Mijn werk zie ik niet als een baan, maar als een missie. Al vele jaren is het mijn missie om iedereen met een stotterprobleem te helpen en te overtuigen dat ook zij hun probleem kunnen overwinnen. Dit is een prachtige missie.