Ga naar de inhoud 
Het is de Amerikaans-Nederlandse tenor Leonard (Len) del Ferro uit Amsterdam die de methode heeft ontwikkeld. Hij was niet alleen zanger, maar ook zang pedagoog. Del Ferro merkte dat de ademtechnieken die hij zangers aanleerde ook werkten voor het tegengaan van stotteren. Len del Ferro is inmiddels overleden, maar zijn dochter Ingrid zet zijn werk, de Del Ferro Methode, voort.
Migraine
Peter van der Laan (nu 33) stotterde bijna zijn hele leven. De spanning die spreken met zich meebracht – niet alleen mentaal, maar ook fysiek – leidde ertoe dat hij in zijn tienerjaren migraine kreeg. Hierdoor was hij regelmatig een paar dagen uitgeschakeld. “Sinds die vijfdaagse therapie heb ik helemaal geen migraine meer gehad, dus dat had echt met elkaar te maken. Ik zette heel veel druk op mijn keel en hoofd, om het er echt uit te persen.” Bij Peter zat het stotteren op de ademhaling. Hij sprak happend naar adem, hangend in zinnen. Het middenrif, verantwoordelijk voor de ademhaling, trok ongecontroleerd samen. Zijn hele basisschoolleeftijd heeft hij wel logopedie gehad. “Daar leren ze je trucjes aan om het stotteren te verbloemen. Dat lost het probleem niet op.”
Hij legde zichzelf beperkingen op om te praten. “Ik had besloten om zo min mogelijk te zeggen, zodat ik niet ging stotteren. Niet praten is eigenlijk de ergste vorm van stotteren. Je kunt dan niet jezelf zijn omdat je gaat zwijgen”, vertelt hij, zittend aan de eettafel met zijn schrijfblok met aantekeningen voor zich. Naast hem zit Desmond, zijn partner. “Door zo min mogelijk te praten deed hij niet alleen zichzelf tekort, maar ook zijn omgeving”, is zijn overtuiging. Diepgaande gesprekken voeren, bijvoorbeeld met zijn ouders, deed hij niet. Zo’n gesprek is veel te vermoeiend, het kostte heel veel energie, dat stotteren.”
Bevrijding
“Ik ben nu een jaar van het stotteren af en het is echt een bevrijding geweest. Ik had altijd het gevoel dat ik niet mezelf kon zijn, dat bracht onzekerheid met zich mee. Nu heb ik zoiets van ‘alle remmen los’, ik kan tegen iedereen praten”, zegt hij met een grote glimlach. Wat doorslag gaf om nog één keer een poging te doen om van het stotteren af te komen, was een voorval op zijn werk. Hij werkt als fitnessinstructeur en stond na een sessie achter de bar. Er was iets mis met het biertje van een klant en de reactie van Peter klonk bits doordat hij bleef hangen. “Dat hoort helemaal niet bij mij, zo ben ik niet. Ik ben van nature vriendelijk tegen iedereen. Dat had mij zo geraakt dat ik dacht: ‘Nu ben ik er klaar mee, dit wil ik niet meer’. Ik heb me toen direct aangemeld voor het intakegesprek bij Del Ferro.”
Hij wist al een tijdje van het bestaan van de methode, maar het feit dat de therapie in een groep wordt gegeven hield hem lange tijd tegen. Ook zijn de kosten niet gering en valt het niet onder de basisverzekering. Toch nam hij het besluit om het te doen. “Het was hard werken, maar dan kom je ook wel ergens.” Op zijn telefoon heeft Peter een filmpje dat is gemaakt aan het begin van de vijfdaagse cursus. Desmond loopt even de kamer uit. “Ik kan het niet meer aanzien”, zegt hij. Het filmpje grijpt hem te veel aan. Ook voor Peter is het weer confronterend om het filmpje te bekijken waarbij hij met een door spanning verwrongen gezicht en hals, met heftige kaakbewegingen, spreekt.
Volgens Peter rust er een taboe op stotteren. Het onbegrip, het uitlachen achter iemands rug. “Mensen weten zich geen houding te geven. Ze gaan je of heel erg aankijken, of gaan juist wegkijken. Zo van: praat maar door, ik luister wel, maar ik ga je niet aankijken. Dat is heel onnatuurlijk. Ik wilde als normaal worden behandeld, maar dat gebeurde niet altijd, alsof ik niet oké was in mijn hoofd”, zegt hij geëmotioneerd. Het gevoel van bevrijding dat het vrijuit kunnen spreken teweegbracht, was niet alleen voor Peter een verandering, maar ook zijn omgeving moest wennen aan de nieuwe Peter. Voorheen was het zo dat Desmond de telefoontjes pleegde. “De eerste keer dat ik belde voor iets was Peter boos. Hij had het zélf willen doen. Dat was echt wennen, ook voor mij”, zegt Desmond lachend. Er is een Peter 2.0 opgestaan.
