Ga naar de inhoud 
Basisschooltijd
Vanaf het moment dat ik naar de basisschool ging stotterde ik. Dus toen ik vier was begon het stotteren. Ik heb geen idee hoe het ontstaan is. Ik was te jong om het me te realiseren.
Gelijk heb ik logopedie gehad. Ik herinner me nog dat ik leerde om woorden expres langer te maken, zodat ik niet zou gaan stotteren en dat ik lastige woorden uit de weg kon gaan.
Als kind was ik zelf niet bezig met het stotteren. Ik praatte nou eenmaal zo. Ook de interesse om er wat aan te doen was er niet, dus het stotteren is mijn hele jeugd doorgegaan en is zelfs verergerd.
Heel veel voorbeelden van wat stotteren met mij heeft gedaan in mijn jeugd heb ik niet, maar één ding herinner ik mij nog wel. Het was in groep 6 en wij kregen als groep de opdracht om voor de kinderen van groep 1 en 2 een bordspel te maken waar ze ook iets van konden leren. Wij moesten zelf groepjes maken.
Voor mijn gevoel had iedereen om mij heen al heel snel een groepje gevonden en ik had inmiddels een bepaalde schaamte en angst ontwikkeld om te vragen aan een bestaand groepje of ik mee mocht doen.
Ik heb heel lang rondgelopen en gekeken naar hoe andere kinderen leuk bezig waren met het vormgeven van hun ideeën. Uiteindelijk zag de juf dat ik doelloos rondliep en zij spoorde mij aan om naar een rustig groepje te gaan en te vragen of ik mee mocht doen. Dit is één van de weinige situaties die ik me nog goed kan herinneren. Het gevoel wat ik had in deze situatie, maar ook die in andere situaties die ik mij niet meer precies kan herinner blijven altijd bij me.
Het is een gevoel van schaamte, angst, machteloosheid en verslagenheid. Ik denk dat iedereen zich wel kan inbeelden hoe dit voelt.
Op de basisschool ben ik nooit gepest. Ook nooit een vervelende opmerking naar mijn hoofd geslingerd gekregen. De kinderen in mijn klas kenden mij en keken er niet gek van op wanneer ik stotterde. Toch had ik in deze periode angst en schaamte om wat te zeggen. Dit komt omdat ik mijzelf minder waard vond dan andere kinderen die wel vloeiend konden spreken.
Middelbare schooltijd
Voor ieder kind is het spannend om naar een nieuwe, grotere school te gaan en in een compleet nieuwe klas te komen. De eerste week was een kennismakingsweek en de eerste dag moest ik wat meenemen wat bij mij paste en daar moest ik dan wat over vertellen.
Ik had een boekje over stotteren meegenomen. Niet omdat ik dat heel graag wilde, maar zodat alle nieuwe kinderen en leraren zouden weten van mijn spraakprobleem. Ik was als één van de laatste aan de beurt om wat te vertellen en ik zat mijzelf helemaal nerveus te maken. Nu is dit wat iedereen doet wanneer hij of zij iets spannends moet doen, maar dat is vaak gezond. In mijn geval waren mijn gedachten en de mate van nervositeit niet gezond.
Mijn gedachten op dat moment: “Oh, shit, straks ben ik aan de beurt en ga ik stotteren. Wat zullen de anderen van mij denken? Straks zit ik helemaal vast in een stotter en gaat iedereen mij raar aankijken. Wat als er iemand gaat lachen? Moet ik nu weg gaan? Misschien kom ik er onder uit.” Dit soort gedachten zijn giftig en als je dit tegen jezelf blijft herhalen, dan worden die alleen maar erger.
Hoe het precies afgelopen is weet ik niet meer. Alleen zoals ik eerder schreef, het gevoel wat ik had op dat moment kan ik nog precies herinneren. Tot grote pesterijen heeft het bij mij nooit geleid, maar ik kreeg wel af en toe met situaties te maken waarop leeftijdsgenoten het leuk vonden om tijdens mijn niet vloeiende zin in te breken en grappend zeiden: “Wat zeg je?” of “Leer eerst maar eens normaal praten”.
Ik heb nooit iemand verteld over dat dit mij overkomen is en wat ik hierbij voelde. Ook mijn ouders wisten en weten nog steeds niet dat dit regelmatig voorgekomen is en dat dit mijn zelfvertrouwen nóg verder naar beneden heeft gehaald.
Op school presteerde ik niet goed. Ik ging over naar de volgende klas, maar echt met hakken over de sloot. Ik weet zeker dat ik beter had kunnen presteren, maar omdat ik zo bezig was met het “normaal” willen zijn ging daar al mijn energie naartoe. In deze periode kreeg ik voor de eerste keer last van migraine. In het begin niet zo heftig, maar dat werd steeds erger.
Beroepskeuze
Na de middelbare school moest ik verder naar een opleiding. Ik had voor mijzelf al uitgemaakt dat ik een opleiding zou gaan doen waar ik niet veel hoefde te praten. Achteraf gezien had ik best graag het onderwijs in willen gaan, of misschien zelfs de zorg.
Stotteren lijkt in eerste instantie alleen uiterlijke klachten te hebben, want stotteren hoor je en zie je. Maar als je bedenkt dat het mijn beroepskeuze heeft beïnvloed, dan zie je al dat het veel dieper gaat.
Ik koos ervoor dat ik bakker wilde worden. Veel interesses had ik niet waar ik mijn werk van wilde maken. Bakken vond ik altijd al wel interessant, dus die keuze was logisch.
Na een half jaar kwam ik er achter dat het leven als bakker niets voor mij was. Het was een echte mannenwereld met grote mannen die ook best lomp waren en waar degene met de grootste mond het meeste respect kreeg.
Zo heb ik het ervaren, dat wil niet zeggen dat het ook daadwerkelijk zo is. Iedereen ziet het op zijn eigen manier. Daar paste ik absoluut niet tussen. Dit heb ik thuis en op school aangegeven. Maar ja, wat moest ik dan?
Interesse in iets anders had ik niet en toch ik moest naar school tot aan mijn achttiende. Met tegenzin heb ik het twee jaar lang volgehouden. En ik moet zeggen dat ik het tweede jaar een leuke stageplek had waar de druk niet zo groot was. Het was een supermarktbakkerij waar ze ook verse broden bakten en ook zelf gebak maakten! Daar voelde ik me op mijn plek en daar kwam ik dan ook op mijn achttiende te werken.
Veranderingen
Op mijn drieëntwintigste veranderde mijn leven. Ik kreeg een serieuze relatie, met hem ben ik nog steeds samen! Na een tijdje gewoond te hebben in Den Haag gingen we samen terug naar waar ik opgegroeid ben, het rustige Steenwijk. Hier voelde ik mij beter.
Nog steeds had ik geen idee wat ik nou wilde in het leven, maar ik wilde iets gaan doen. In de tussentijd had ik fitness ontdekt. Ik was fanatiek en vond het mooi om te zien dat ik fysiek veranderde. Mentaal was ik nog steeds de onzekere persoon die ik altijd was, maar fysiek ging ik erop vooruit.
Tegen het stotteren had ik inmiddels reguliere stottertherapie geprobeerd en zelfs hypnotherapie. Geen van beide had het effect waar ik op hoopte. Ik kreeg dan ook te horen dat ik het stotteren moest omarmen en dat ik dan vanzelf minder gespannen zou worden.
Nieuwe opleiding en werk
Heel lang heb ik op een site gekeken van een kleine opleider van de opleiding tot fitnesstrainer en alles wat met sport en gezondheid te maken heeft. Maar ja, ik stotterde en ik kon nooit fitnesstrainer worden. Wie neemt er nou een stotterende trainer serieus? Dat was mijn gedachte.
Het heeft ongeveer een half jaar geduurd en toen heeft mijn vriend naar die opleider gebeld. Zelf belde ik niet, want ik zou nooit uit mijn woorden komen. Hij had een fijn gesprek en een afspraak gemaakt om een keer langs te komen voor persoonlijke uitleg.
Ik was erg verrast en onder de indruk van het persoonlijke gesprek en de rondleiding dat ik me vrijwel direct ingeschreven heb voor de opleiding! Deze stap in mijn leven noemde ik altijd de beste keuze van mijn leven. Deze stap heeft een groot gedeelte van mijn leven positief veranderd.
De groep medecursisten was erg gezellig en keken niet raar op als ik praatte. Ik had me nooit eerder zo gewaardeerd gevoeld in een groep. Uiteindelijk kwam ik te werken in de sportschool waar ik stage had gelopen. Zij konden door het stotteren heen kijken en zagen wie ik daadwerkelijk was. Dat werd ook uitgesproken door meerdere collega’s, dat was fijn en zorgde ervoor dat ik me gewaardeerd voelde.
Struikelblok
Het ging goed met me. Ik zat nog nooit zo lekker in mijn vel als toen. Toch bleef het stotteren een struikelblok. Mensen om mij heen hadden geen last van mijn stotteren, tenminste dat zeiden ze.
Maar zelf had ik er wel echt steeds meer last van. Zowel in spraak en onzekerheid als in steeds erger wordende migraine.
Via een talkshow op tv had ik al eens gehoord van Del Ferro en had ik de site al meerdere keren bezocht. Maar: stotterde ik zo erg? Had ik het wel echt nodig? En nog het ergste: je zou in een groep komen en een informatiegesprek via een online videogesprek moeten doen.
De spanning liep uiteindelijk op mijn werk (inmiddels een andere sportschool) zo hoog op dat ik een klant niet netjes te woord kon staan. Ik vond dat zo erg. Ik ben altijd netjes, tegen iedereen, maar door het stotteren kwam er alleen maar een botte “nee” uit. Terwijl ik iets als: “Nee, het bier komt uit de tap en is geen 0.0. Smaakt het niet goed? Dan maak ik een nieuwe voor je.” had willen zeggen.
Dat moment was voor mij de druppel. Ik was zo boos op het stotteren dat ik de dag erna meteen een online informatiegesprek heb gepland.
De stottertherapie van Del Ferro & nu
Waar eerst de opleiding tot fitnessinstructeur de beste keuze uit mijn hele leven was, beschouw ik nu de stottertherapie van Del Ferro als de beste keuze ooit!
Ik was natuurlijk heel zenuwachtig die maandag dat ik naar het Del Ferro Instituut ging, maar ik wist dat ik dit moest proberen. Ik was sceptisch, maar ik wilde alles geprobeerd hebben om van het stotteren af te komen.
Vanaf dag 1 heb ik de Del Ferro methode toegepast en ik stotterde niet meer. Dit was een gekke gewaarwording. Het voelde heerlijk om niet te haperen en geen druk te voelen op mijn keel en hoofd.
De methode was niet lastig toe te passen. Het is even wennen om in het begin alles te zeggen met je ogen dicht en met de handen op je ribben, maar dat was wel echt noodzakelijk om tot de kern van
het probleem te komen.
Ik dacht meteen: ik ga dit gewoon doen, hoe gek het er misschien ook uitziet voor andere mensen. De fases werden afgebouwd (zo ervaarde ik het) naar het steeds meer “normale” spreken. Na de 5-daagse stottertherapie zou het leven verder gaan. Ik moest weer naar het werk.
Met mijn werkgever had ik direct afgesproken dat ik een presentatie zou geven over het stotteren en de Del Ferro methode in plaats van een buikspiertraining te geven. Spannend? Ja! Maar voor mij voelde het als iets dat ik moest doen. Het was een grote uitdaging voor mij en dat zou mij alleen maar zelfverzekerder maken.
Aan de andere kant deed ik het ook om de mensen die ik veel zag uit te leggen in welke situatie ik me bevond en dat ik wel support nodig had om het te laten slagen. Twee vliegen in één klap.
De mensen waren verrast dat ik niet meer stotterde. En inmiddels is het alsof het nooit anders is geweest.
In de tussentijd heb ik één keer nog echt gestotterd. Het was in een situatie die voor mij onverwacht was en ik voor mijn gevoel snel moest reageren. Ik voelde dat ik aan het persen was zoals ik altijd deed als ik stotterde. Ik had verwacht van tevoren dat ik het heel erg zou vinden wanneer ik weer een keer zou stotteren.
Tegen alle verwachtingen in viel het eigenlijk heel erg mee. Ik baalde en moest mijn emotie kwijt, maar dit had mijn motivatie om door te gaan gevoed, want dit wilde ik absoluut niet meer!
Ik krijg een heel gelukkig en warm gevoel wanneer ik denk aan Del Ferro. Zij hebben mij de hulp gegeven waar ik naar op zoek was. Natuurlijk komt het ook veel aan op je eigen motivatie en doorzettingsvermogen, maar zonder de hulp van Del Ferro zou ik nu nog steeds stotteren.
Niet alleen werd ik gecoacht op het fysieke probleem van het stotteren, maar ook echt het mentale gedeelte: hoe ga je om met je eigen gedachten. Dat was een eyeopener voor mij en heeft mij door veel moeilijke perioden geholpen, zowel stottergerelateerde problemen als dingen die niets met stotteren te maken hebben. Echte wijsheden voor een gelukkig leven.
Nu ik dit schrijf heb ik op die ene keer na al 11 maanden niet gestotterd en ik voel me lekkerder dan ooit.
Ik kan alles zeggen wat ik wil, mensen die mij voor het eerst ontmoeten merken niet dat ik ooit gestotterd heb en kijken vreemd op als het ter sprake komt. Ook erg positief is dat ik geen migraine meer heb gehad!
Ik durf nu meer naar de toekomst te kijken en voel me zelfverzekerd om mijn ambities na te jagen.
Alle mensen die mij geholpen en gesteund hebben wil ik hierbij bedanken! Alle steun, hoe klein misschien dan ook hebben heel veel invloed gehad op mijn weg naar een stottervrij leven.
